حافظ از نگاه گوته

حافظ از نگاه گوته

ای حافظ سخن تو همچون ابدیت بزرگ است ،زیرا آن را آغاز و انجامی نیست .کلام تو همچون گنبد آسمان ،تنها به خود وابسته است ومیان نیمه ی غزل توبا مطلع ومقطعش فرقی نمی توان گذاشت زیرا همه ی آن در حد جمال وکمال است.

اگر دنیا به سر آید ،ای حافظ آسمانی ،آرزو دارم که تنها با تو ودر کنار تو باشم وچون برادری ،هم در شادی  وهم در غمت شرکت کنم. همراه تو باده نوشم وچون تو عشق ورزم ،زیرا این افتخار زندگی من ومایه ی حیات من است.

تو آن سرچشمه فیاض شعر ونشاطی ،که از آن هر لحظه موجی از پس موج دیگر می زاید .دهان تو همواره برای بوسه زدن وطبعت برای نغمه سرودن وگلویت برای باده نوشیدن ودلت برای مهر ورزیدن آماده است.

ای حافظ مقدس تورا لسان الغیب نامیدند ولی سخنت را آن چنان که باید ،وصف نکردند ،عالمان خشک علم لغت نیز کلام تو را به میل خود تاویل می کنند ،زیرا از سخن نغز تو جز آن مهملات  که خود می پندارند در نیافته اند لاجرم دست به تفسیر سخنت می گشایند تا شراب آلوده ی خویش را به نام تو سرکشند.

ولی تو بی آن که راه ورسم زاهدان ریایی پیشه کنی ،راز نیکبختی آموخته وصوفیانه ره به سرچشمه ی سعادت برده ای ،این است آن چه فقیه ومحتسب  در حق تو اقرار نمی خواهند کرد.

بیستم مهر ماه روز بزرگداشت خواجه ی راز وحافظه ی ایران گرامی باد. گروه زبان وادبیات فارسی ناحیه دو اصفهان